Prezentowane na zdjęciu lodowisko funkcjonowało na boisku, jeszcze bez asfaltu, I LO im. Jana Kasprowicza. Wymiary płyty - 60mx30m (jak dwa teraźniejsze LODINO i LODOLANDIA) spełniały warunki do prowadzenia rozgrywek hokejowych, co zresztą miało miejsce, bowiem w liceum była drużyna. Na zdjęciu są widoczne bramki. Była to płyta główna, obandowana drewnianymi elementami, które montowane były przez uczniów szkoły zgodnie ze wskazówkami „Majstra” czyli prof. Józefa Bączkowskiego, a później Stefana Lewandowskiego i Leona Pachałki. Wodę czerpano wężem gumowym z kotłowni mieszczącej się w budynku sali gimnastycznej (mały budynek w środku fotografii), a w kolejnych latach z hydrantu przy ulicy NMP (za płotem boiska).

Jak radzono sobie ze śniegiem, zarówno tym z opadów jak i z tym po jeździe łyżwami? Spontanicznie, bez przymusu braliśmy sprzęt do odśnieżania: ciężkie metalowe ręczne „pługi” (koniecznie we dwie osoby)  i łopaty „XXL” i śnieg przerzucaliśmy poza bandy. Następnie „Majster” a w kolejnych latach „Stefan”, w gumofilcach na nogach, brał konewkę z wodą i uzupełniał braki (dziury) w lodzie, po czym rozciągaliśmy węże i polewało się taflę lodu wodą. Tak się działo  kilka lat przed i kilka lat po wykonaniu prezentowanej fotografii.

Jak widać, z dość szczegółowego opisu, nie występuje tutaj żaden sprzęt mechaniczny typu „rolba”, która nie tylko zbiera śnieg ale jednocześnie polewa wodą, nie ma instalacji pod płytą lodu i urządzeń zasilanych energią elektryczną.

Zdjęcie tego nie oddaje, ale dodam, że obok płyty głównej, funkcjonowały jeszcze dwie mniejsze tafle lodu już bez drewnianych band o powierzchni porównywalnej z LODOLANDIĄ i LODINEM. 
                                                                                              (Jacek Tarczewski)